Misja niemożliwa ŁKS? Losy drużyn, które po jesieni zajmowały ostatnie miejsca w tabeli ekstraklasy

Prezes Tomasz Salski stwierdził przed świętami, że jeśli ŁKS zamierza utrzymać się w ekstraklasie, musi wiosną odnieść dziesięć zwycięstw. Biorąc pod uwagę nieudaną w wykonaniu beniaminka jesień (zaledwie 14 pkt w dwudziestu kolejkach i stratę siedmiu „oczek” do bezpiecznej dziś Arki Gdynia) oraz liczbę wiosennych spotkań – a tych pomiędzy 9 lutego a 17 maja rozegrają łodzianie tylko siedemnaście - przekroczenie wspomnianej granicy ok. 40 punktów wydaje się sceptykom (a może i realistom?) nonsensem.

Cóż jednak pozostaje nomen omen „Rycerzom Wiosny”, jak nie bić się w każdym kolejnym spotkaniu o ligowe punkty, w końcu najgorsze co mogliby teraz zrobić podopieczni trenera Kazimierza Moskala, to już zimą wywiesić białą flagę.

Pięciu z dwunastu

W zeszłym sezonie na koniec 2018 roku na miejscach spadkowych wylądowały Górnik Zabrze (17 punktów) i Zagłębie Sosnowiec (12 punktów). Ci piersi do miejsca gwarantującego utrzymanie tracili „oczko”, natomiast sosnowiczanie - 6 pkt. Zabrzanie uratowali ekstraklasę, bo wiosną zdobyli 29 pkt i zakończyli rozgrywki z przewagą sześciu „oczek” nad zdegradowaną Miedzią Legnicą. Z elitą pożegnała się natomiast ekipa z Zagłębia Dąbrowskiego, która w 2019 roku w ekstraklasie „uciułała” 17 punktów.

Z kolei w sezonie 2017/2018 goryczy spadku z ekstraklasy zaznały Bruk-Bet Termalica Nieciecza i Sandecja Nowy Sącz (ze stratą odpowiednio jednego i czterech „oczek” do Piasta Gliwice). Co ciekawe, obaj spadkowicze po pierwszej rundzie (czyli po rozegraniu 21 kolejek) znajdowali się nad strefą spadkową, bo dwa ostatnie miejsca na zakończenie 2017 roku okupywali Piast Gliwice i Pogoń Szczecin. Aktualni mistrzowie Polski, którzy wówczas do końca drżeli o utrzymanie, tracili do bezpiecznego miejsca punkt, a Portowcy - cztery.

W sezonie 2016/2017 rok na ostatnich miejscach w ekstraklasie zakończyły Górnik Łęczna i Ruch Chorzów (oba zespoły spadły z ligi), w sezonie 2015/2016 Podbeskidzie Bielsko-Biała i Górnik Zabrze (oba spadły), w sezonie 2014/2015 Ruch Chorzów i Zawisza Bydgoszcz (spadł tylko ten drugi), a w sezonie 2013/2014 Podbeskidzie i Widzew (spadli łodzianie).

Odkąd więc w składającej się z szesnastu drużyn ekstraklasie zdecydowano się na rozgrywanie siedmiu dodatkowych kolejek w grupach mistrzowskiej i spadkowej, aż pięć z dwunastu zespołów, które zakończyły rok w strefie spadkowej zdołało na koniec rozgrywek znaleźć się nad kreską. Dodajmy jednak, że żaden z tych szczęśliwców nie tracił jak ŁKS po jesieni aż siedmiu punktów do bezpiecznego miejsca, a gorszy wynik od ełkaesiaków w pierwszej rundzie zanotowało w poprzednich latach tylko Zagłębie Sosnowiec (12 punktów na zakończenie jesiennych gier w poprzednim sezonie) oraz Zawisza jesienią 2014 (9 punktów po rundzie; bydgoszczanom do szczęścia zabrakło na koniec rozgrywek czterech punktów, chociaż należy pamiętać, że wówczas po zakończeniu sezonu zasadniczego dzielono punkty, co pomagało zamykającym ligową tabelę drużynom zniwelować stratę do rywali).

Kiedy spadali

Przed wojną ełkaesiacy z ligi spadli tylko raz. W 1938 roku zakończyli rozgrywki na przedostatnim miejscu w tabeli i to samo zajmowali przed półtoramiesięczną przerwą letnią (po dziesięciu spotkaniach). Do siedmiu zdobytych punktów dołożyli łodzianie potem zaledwie pięć, więc chociaż przed przerwą tracili do bezpiecznego miejsca (Warty Poznań) tylko „oczko”, na koniec rozgrywek wskutek serii porażek od ostatniej bezpiecznej w tabeli Warszawianki dzieliły ich aż trzy punkty.

W 1952 roku ŁKS ponownie spadł z ekstraklasy, chociaż po pierwszej rundzie czyli zaledwie pięciu meczach (ze względu na przygotowania do letnich igrzysk olimpijskich w Helsinkach skrócono rozgrywki i rywalizowano wówczas w dwóch pięciozespołowych grupach) znajdował się na bezpiecznym trzecim miejscu w tabeli z przewagą dwóch punktów nad ostatnim Górnikiem Radlin. Niestety, w trakcie rundy rewanżowej łodzianie przegrali aż cztery z pięciu spotkań i zamienili się miejscami z ekipą z południa.

W 1967 roku ŁKS zakończył rok na spadkowym przedostatnim miejscu w tabeli i już na nim pozostał, bo do 10 punktów zdobytych jesienią dołożył wiosną zaledwie jedenaście. W sezonie 1999/2000 finiszowali łodzianie jesienią tuż nad kreską (4 punkty przewagi nad przedostatnim Lechem Poznań), lecz i tym razem fatalna wiosna i tylko 13 zdobytych punktów pogrzebały szanse na utrzymanie. Z kolei w trakcie poprzedniej przygody w elicie czyli sezonu 2011/2012 tj. kolejnego traumatycznego doświadczenia dla sympatyków ŁKS, łodzianie zimę spędzili na bezpiecznej trzeciej od końca lokacie (punkt nad Cracovią), ale wiosną wygrali tylko jeden mecz, więc wraz z „Pasami” przyszło im się pożegnać z ekstraklasą.

Dodajmy, że rok w ekstraklasie na miejscu spadkowym ełkaesiacy zakończyli w XXI wieku tylko raz. Jesienią 2007 łodzianie zajęli przedostatnie miejsce w tabeli z dorobkiem zaledwie jedenastu punktów (lecz i stratą tylko trzech do „bezpiecznej” Polonii Bytom), a koniec końców mogli odetchnąć z ulgą, bo po przekroczeniu ligowej mety usadowili się wygodnie na jedenastej lokacie z przewagą czterech „oczek” nad zdegradowanym wówczas Widzewem.

Przed ełkaesiakami stoi wiosną niezwykle trudne zadanie. Misja niemożliwa? Okaże się w maju. Dziś jedyne, co pozostaje to powtórzyć za klasykiem, że dopóki piłka w grze...