Od Śląska do reprezentacji? Jakim trenerem we Wrocławiu był Jan Urban?

Jan Urban trenerem Śląska Wrocław był od stycznia 2017 roku do lutego 2018 roku. Poprowadził WKS w 41 meczach zdobywając średnio 1,24 punktu na mecz.

Zaczął kiepsko. W pierwszych pięciu meczach wygrał tylko raz i zdobył ledwie cztery punkty. W końcówce sezonu wrocławianie grali w grupie spadkowej i po dobrym finiszu (trzy wygrane w czterech meczach, ale też porażka 0:2 z Zagłębiem Lubin) zajęli ostatecznie trzecie miejsce w dolnej grupie. Urban miał wówczas do dyspozycji takich piłkarzy jak Łukasz Madej, Sito Riera, Mateusz Lewandowski, czy Mariusz Pawełek, ale z drugiej strony mógł liczyć m.in. na Ryotę Moriokę, Roberta Picha czy duet stoperów Celeban-Pawelec.

W kolejnym sezonie Śląsk walczył o awans do grypy mistrzowskiej, ale po porażce na wiosnę z Cracovią (1:2) i Legia (1:4) nowy prezes klubu Marcin Przychodny stracił cierpliwość. W miejsce Urbana zatrudnił Tadeusza Pawłowskiego. O zwolnieniu byłego trenera Legii mówiono przy Oporowskiej już pod koniec 2017 roku, ale wówczas ponoć stanęła za nim drużyna. Dlaczego?

- Może to wynika z mojego charakteru. Jestem człowiekiem otwartym, komunikatywnym. Potrafię z każdym porozmawiać. Czasem ktoś nie gra, wypada ze składu, jest zmieniony, ale ja mam zawsze racjonalne powody i mogę jasno wyjaśnić, jak wygląda jego sytuacja. Raz powiem, że ktoś zwyczajnie jest lepszy. Innym razem, że zadecydowały względy taktyczne. Zawodnicy lubią, kiedy mówi się prawdę, chociaż nie zawsze się z nią zgadzają. Z drugiej strony nie za często rozmawiam z zawodnikami indywidualnie. Lubię za to zażartować, coś zagadać, powiedzieć jakąś konkretną uwagę. Wydaje mi się, że piłkarze wiedzą, kiedy możemy pożartować, a kiedy pracujemy na poważnie. Chyba to lubią. Bo co - mam być cały czas wkurzony, albo milczeć skoncentrowany na treningu? Taki nie jestem - tłumaczył w wywiadzie dla Gazety Wrocławskiej.

- Z trenerem Janem Urbanem pracowałem krótko, lecz zapamiętałem go jako świetnego faceta. Wysoka kultura osobista, klasa, ale też szacunek i posłuch, jaki miał u piłkarzy - wspomina dziś Przychodny. - W tamtym momencie zespół był w sporym kryzysie i choć mogłem go zwolnić zaraz po objęciu funkcji prezesa zarządu Śląska Wrocław, to wolałem dać mu popracować. Później sytuacja była jaka była i musiałem podjąć trudną decyzję o zwolnieniu, choć samą rozmowę z Janem Urbanem także zapamiętałem pozytywnie. Przyjął to z klasą, nie było obrażania i niepotrzebnych nieprzyjemności, jak to w piłce bywa - dodaje były prezes WKS-u.

Przychodny chwilę wcześniej na stołku prezesa zastąpił Michała Bobowca, który wiele razy bronił Urbana i chociaż dzisiaj tego potwierdzić nie chce, to mówiło się, że stracił posadę, bo nie chciał zmiany trenera.

- Jan Urban jest człowiekiem o wysokiej kulturze osobistej, a to bardzo ważne. Dobrze się z nim rozmawia. Praca w klubie, to nie tylko układanie drużyny, ale też wiele innych aspektów - kwestie finansowe, zatrudnianie piłkarzy o konkretnych umiejętnościach. On miał wizję drużyny i rozumiał całe to otoczenie. Powtarzałem, że nie wolno zwalniać go z klubu - mówi dzisiaj Bobowiec.

Jak zaznacza - Urban miał bardzo dobry kontakt z piłkarzami. - Jeśli PZPN podjąłby decyzję, że ma zostać selekcjonerem, to byłby bardzo dobry ruch - twierdzi nasz rozmówca. Dodajmy, że Urbana we Wrocławiu zatrudnił jeszcze inny prezes - Krzysztof Hołub. Takie to były bowiem czasy, że prezesi zmieniali się częściej niż szkoleniowcy.