Olimpia Elbląg miejscem odkrywania talentów

Uroczyste odsłonięcie to zasługa byłego zawodnika i trenera Olimpii Józefa Bujko.

Pochodzący z Wileńszczyzny Józef Bujko urodził się w 1944 r. W Olimpii, zawodnik swoje pierwsze kroki stawiał w wieku 15 lat, pnąc się w kolejnych szczeblach kariery juniorskiej. Na oficjalny debiut w pierwszej drużynie, zawodnikowi przyszło czekać aż do sezonu 1964/1965. Przygoda Józefa Bujki z występami w żółto-biało-niebieskich barwach trwała do roku 1974. Olimpia w tych okresie rywalizowała w III klasie rozgrywkowej, mierząc się z takimi zespołami jak Lech Poznań, Warta Poznań, Lechia Gdańsk, Arka Gdynia, czy Gwardia Koszalin.

Z okresu gry w seniorskiej drużynie Olimpii Józef Bujko najmilej wspomina sezon 1973/1974, gdy pod wodza trenera Eugeniusza Domagały, Związkowi ulegli w barażach o grę „na zapleczu ekstraklasy” Stali Stocznia Szczecin. Na murawie Bujko najczęściej występował na pozycji pomocnika, zdarzało się również, że powierzano mu zadania defensywne. Po zakończeniu kariery zawodniczej Józef Bujko zapisał się w annałach historii Olimpii Elbląg również jako znakomity szkoleniowiec. Na ławce trenerskiej, jako II trener (przy Janie Kowalskim), Bujko zasiadł w 1978 r. Posadę pierwszego szkoleniowca Bujko objął po śmierci Jerzego Słaboszewskiego, w 1981 r., udanie wprowadzając Olimpię do II ligi (dzisiejsza I). Wyczyn wprowadzenia zespołu do II ligi udało się Bujce powtórzyć również w sezonie 1984/1985. Łącznie Bujko Olimpię prowadził trzykrotnie – w latach 1980–1981, 1984–1987 i 1989–1990.

W dalszej karierze trenerskie zasiadał na ławce min. Rodła Kwidzyn i Pomezani Malbork. Warto zauważyć, że Józef Bujko brał udział w obu pucharowych pojedynkach m.in. z Legią Warszawa, w 1966 r. jako zawodnik i niemal 20 lat później, jako szkoleniowiec. W barwach Olimpii występował również zasłużony dla Olimpii brat Józefa – ś.p. Waldemar Bujko (obrona).