Rafał Musioł: Piast Gliwice twardo gra Kądziorem, ale taka taktyka jest w interesie całej Ekstraklasy

Piast Gliwice znalazł się ostatnio w centrum ekspercko-kibicowskiej zawieruchy. Jej powodem były (i są) finansowe oczekiwania klubu z Okrzei, związane z transferem Damiana Kądziora.

Wzmożenie emocji związane jest z odrzuceniem przez gliwiczan oferty na 500.000 euro. Cena wywoławcza, czyli 1,4 mln euro, już i tak została obniżona nieco poniżej miliona, ale na tej barierze Piast się zatrzymał, utrzymując „warunki brzegowe” swoje i Lecha dość daleko od siebie. I to właśnie nie przypadło do gustu sporej części komentatorów uważających, że pieniądze proponowane przez mistrzów Polski są godne i wystarczające, bo więcej 30-letni pomocnik i tak nie jest wart. Fachowcy ci najwyraźniej jednak zapomnieli, że cenę wyznacza nie ich osobiste przekonanie, ani nawet nie transfermarkt, a wolny rynek. A przede wszystkim zapomnieli o tym, że Piast Kądziora musi sprzedać w znacznie mniejszym stopniu, niż Lech go kupić. Nie ma więc wątpliwości, że taka sytuacja sprzyja zdecydowanie klubowi ze Śląska. Do tego krajobrazu dodać trzeba powszechną świadomość, że portfel Kolejorza jest wypchany po brzegi, i to właśnie dzięki efektownej polityce transferowej opartej na sprzedaży młodych zawodników w świat.

Piast ma więc pełne prawo, by grać twardo, wykorzystując swoją uprzywilejowaną pozycję w tych negocjacjach. Co więcej, za gliwiczan powinna trzymać kciuki cała liga, bo precedens Kądziora może wznieść transferowe obroty wewnątrz Ekstraklasy na znacznie wyższy poziom. Taki, który byłby bardziej adekwatny do gigantycznych pieniędzy nieustannie pompowanych do klubowych kas chociażby tylko z praw telewizyjnych.