Szybka kontra: Rok bez Ibry

Ibrahimović był w poprzednim roku jednym z najlepszych piłkarzy na świecie. Przeszedł do PSG za gigantyczną kasę, a jego zarobki w klubie spod wieży Eiffla wynoszą ok. 14 mln euro za sezon (większość polskich klubów nie ma nawet takiego rocznego budżetu… smutne). Był wiodącą postacią w klubie i w reprezentacji, a jego bramka w meczu towarzyskim z Anglią była jedną z najwspanialszych w historii futbolu. Zaryzykuję stwierdzenie, że Ibra był w 2012 roku drugim piłkarzem naszego globu. Messiego nikt nie pobije (to jest fenomen, tak jak fenomenem był kiedyś w koszykówce Jordan, tak teraz w futbolu jest Messi). Cristiano Ronaldo? Był cieniem piłkarza z lat ubiegłych. Iniesta? Ma to coś, ale nie ma tego czegoś, co posiada Ibrahimović. Brakuje mu charakteru i charyzmy jaką ma Szwed. To był rok Ibrahimovicia i wiedzą o tym wszyscy… (no prawie wszyscy).

Można jeszcze przeżyć fakt, że Szweda zabrakło w trójce najlepszych piłkarzy minionego roku (ktoś nie ma telewizji w której pokazują ligę francuską, Champions League to dla niego Barcelona, Real Madryt i kluby angielskie, a o szwedzkiej reprezentacji w piłce nożnej wie tyle, że kiedyś w napadzie grał Henrik Larsson), ale że zabrakło go w „11 za 2012” to jest już niemały skandal, biorąc pod uwagę, że jest w niej chociażby Alonso (i wcale nie chodzi tu o kierowcę bolidu Formuły 1). Zresztą, co tu dużo mówić – w „Drużynie Roku” znalazło się miejsce dla piłkarzy wyłącznie z… La Liga! Trenerem roku został również Hiszpan! Była jeszcze szansa, że może bramka, którą Ibra zdobył z Anglią będzie tą najładniejszą z ubiegłego roku… Wybrano jednak trafienie Stocha (brawo Kamil! nawet w futbolu odnosisz sukcesy) z Fenerbahce Stambuł. Wygląda więc na to, że ktoś taki jak Ibrahimović w ogóle nie był brany pod uwagę w żadnej z wymienionych kategorii. Rozumiecie? Facet, który sam wygrywa mecze we francuskiej Ligue 1, bez którego reprezentacja Szwecji traci jakieś 30% swojej wartości i który strzela bramki, które na polskich boiskach nie widziano od czasów skaczącego w Zakopanem „Dziadka” Marusarza, nie został dostrzeżony przez FIFA w żadnej kategorii!

Powiem szczerze, że nieźle się wkurzyłem, patrząc na skład złotej drużyny roku 2012. Sami kolesie z ligi hiszpańskiej, ligi w której FC Barcelona zapewnia sobie mistrzostwo kraju już w grudniu, a o miejsce na podium walczą 2 kluby! La Liga, liga w której lider rozgrywek w 18 ligowych spotkaniach zdobywa 61 bramek (średnia 3,38 bramki na mecz!). Ciekawy jestem, na którym miejscu Barca i Real znajdowaliby się w angielskiej Premiership (bo mecze w Hiszpanii, to Barcelona wygrywa już na stojąco – przeciwnicy czują respekt przed Barcą widząc tylko ich bordowo-niebieskie koszulki – jak myślicie dlaczego Levante jest tak wysoko w tabeli? Proste – magia bordowo-niebieskiego stroju). Można w jakiś sposób przełknąć to, że w „Drużynie Roku” nie ma van Persiego, nie ma Suareza, Neymara, Balotelliego, ale że nie ma Ibrahimovicia? Sprawą jak najszybciej powinien zająć się Antoni Macierewicz, bo tu naprawdę coś śmierdzi.

Ibrahimović w swojej książce - „Ja, Ibra” (przeczytałem z zapartym tchem i gorąco polecam każdemu, kto chce zapoznać się z naprawdę dobrą biografią piłkarza) napisał, że życie człowieka kończy się w momencie, kiedy zaczyna pojawiać się monotonia. Messi zdobył” Złotą Piłkę” po raz czwarty, to już monotonia, ale o końcu jego futbolowego życia raczej nie ma mowy. A Ibra? Niech podpisze kontrakt z jakimś klubem z La Liga… Przynajmniej będzie miał pewność, że znajdzie się dla niego miejsce w „Drużynie Roku”. O chociażby u boku Alonso…