Wnioski po meczu Jagiellonii z Radomiakiem. Mistrz Polski zdobył teren, na którym wielu pogubi punkty

Jeśli zespół Radomiaka będzie nadal spisywał się równie dobrze, ale poprawi skuteczność, to na jego stadionie punkty zgubi wiele ekstraklasowych ekip. Nie da się ukryć, że Jagiellonia była w Radomiu w dużych opałach, ale ważne jest, że wyszła z nich obronną ręką. Nie jest łatwo stracić dwubramkowe prowadzenie i przy remisie 2:2 potrafić zadać rozpędzonemu rywalowi decydujący cios. Postawa godna mistrza kraju.

Warto odnotować, że podobnie jak w spotkaniu z Puszczą Niepołomice (2:0) znów z dobrej strony pokazali się rezerwowi Żółto-Czerwonych, co może mieć ogromne znaczenie w kontekście walki białostoczan w PKO Ekstraklasie i europejskich pucharach. Głębia składu będzie bardzo potrzebna, a przynajmniej na niektórych pozycjach wygląda to obiecująco.

W Radomiu zwycięstwo zapewniła akcja piłkarzy z ławki - Aureliena Nguiamby i Mikiego Villara. Zwraca zwłaszcza ogromna energia i chęć do gry Hiszpana Villara. W meczu z Puszczą zagrał na lewym skrzydle, w Radomiu na prawym i w obu przypadkach poradził sobie śpiewająco.

- Otrzymałem życiową szansę. Zrobię wszystko, żeby ją wykorzystać. Chcę cieszyć się chwilą i pomagać drużynie - zapowiada w klubowych mediach Jagiellonii Miki Villar.

Nguiamba tym razem nie grał na lewej obronie, do której jest przymierzany, tylko w środku pola. Widać było, że to jest optymalne dla niego miejsce, czego efektem była perfekcyjna asysta.

- To moja główna pozycja. Czuje się na niej najbardziej komfortowo, ale zagram wszędzie tam, gdzie będę potrzebny. Liczy się możliwość pomocy drużynie. Niemniej niezmiernie się cieszę, że z Radomiakiem mogłem zagrać w formacji środkowej - przyznaje Aurelien Nguiamba.

Czytaj też: Eliminacje Ligi Mistrzów. Na boisku koncert piłkarzy Jagiellonii, a na trybunach żółto-czerwona fiesta

W środku pola nie jest jednak łatwo o miejsce. Obok Nguiamby, na pozycje graczy pierwszego wyboru - Tarasa Romanczuka i Rui Nene mocno naciska Jarosław Kubicki, a po dwóch fenomenalnych golach w Radomiu trener Adrian Siemieniec będzie miał pozytywny ból głowy przy ustalaniu składu na kolejne spotkania.

A minusy? W grze obronnej mistrzów Polski martwić muszą okoliczności straty pierwszego gola, a raczej podyktowania przeciwko nim rzutu karnego. To kolejna w ostatnim czasie strata piłki w pobliżu własnej bramki. Po przechwytach rywale zdobywali bramki w sparingach z Miedzią Legnica (3:1) i Legią Warszawa (0:2), a Puszcza Niepołomice też była bliska powodzenia, ale trafiła futbolówką w poprzeczkę.

Trener Adrian Siemieniec podkreśla, że to cena odwagi białostockich piłkarzy przy wyprowadzaniu piłki. Trudno się z nim nie zgodzić, bo w ogólnym rozrachunku Jagiellonia więcej goli strzela niż traci, a przecież o to w piłce nożnej chodzi. Czasami jednak można odnieść wrażenie, że to już być może nie jest odwaga, tylko nonszalancja, a liczbę wpadek w niebezpiecznych rejonach trzeba ograniczać.

Jagiellonia w Radomiu straciła pierwsze w tym sezonie gole, ale nie było w nich winy bramkarza Sławomira Abramowicza. Młody golkiper jak na razie godnie zastępuje Zlatana Alomerovicia, a w drugiej połowie starcia z Radomiakiem miał kilka efektownych interwencji, ratujących białostocki zespół. Widać, że koledzy z defensywy mają do niego zaufanie, nie unikają zagrań do mającego niewielkie doświadczenie kolegi. To bardzo dobrze.

Minusem jest jednak to, że Abramowicz w dwóch ligowych występach zobaczył dwie żółte kartki. Szczególnie w spotkaniu z Puszczą Niepołomice można było tego uniknąć, bo bramkarz Jagi został ukarany za dyskusje z sędzią, do których uprawniony jest tylko kapitan. Jak tak dalej pójdzie, to wkrótce golkipera Dumy Podlasia czekać będzie przymusowa pauza za nadmiar upomnień.

W sumie jednak początek sezonu Jagiellonia ma na duży plus. Trzy zwycięstwa w trzech lipcowych meczach ma swoja wymowę. Oby teraz Żółto-Czerwoni zamknęli miesiąc wygraną z FK Poniewież i awansem do 3. rundy kwalifikacji Ligi Mistrzów.