Niemal 40 milionów obywateli i ponad 2 miliony piłkarzy, a porządnej reprezentacji brak

Potencjał ludnościowy jest w Polsce ogromny. Jesteśmy czołowym, co do liczby ludności państwem na starym kontynencie. Niestety, z 14 zorganizowanych finałów mistrzostw Europy, tylko dwukrotnie graliśmy w fazie grupowej. Dodatkowo o nieudolności reprezentacji świadczy fakt, że jako gospodarz rozgrywek w 2012 roku, Polacy nie musieli grać w eliminacjach.

W Polsce zarejestrowanych jest prawie 657 tysięcy piłkarzy (łącznie z niezarejestrowanymi, nieco ponad 2 miliony). Dla porównania, znajdująca się na 46. miejscu w rankingu FIFA Islandia ma 320 tysięcy... mieszkańców. Z czystych statystyk wynika, że jest z czego wybierać. Mimo to, Polakom miejsce w szeregu pokazują między innymi Słowacy. Ograli naszych "Orłów" bez większych problemów. Gdyby przyjrzeć się ostatnim wynikom w eliminacjach, wygraliśmy (nie licząc San Marino) tylko raz z Mołdawią. Co więcej, rewanżowe spotkanie z zespołem znad Dniestru mogło zakończyć się porażką. Polaków uratował sędzia, który nie przyznał rzutu karnego reprezentantom Mołdawii.

Biorąc pod uwagę aspekt ludnościowy, za Polakami w światowym rankingu FIFA, poza mało znaczącymi reprezentacjami pokroju Haiti, Jamajki, Gabonu, czy Ugandy, znajdują się tylko Chińczycy (97 lokata - ponad 1,3 mld obywateli), Irakijczycy (103 - 30 mln), Kanadyjczycy (111 - 35 mln), Wietnamczycy (151 - 88 mln), Indonezyjczycy (162 - 237 mln) i kilka innych azjatyckich nacji.

W Europie natomiast, żadne z państw nie ma tak niskiej lokaty, przy tak sporym potencjale mieszkańców. Dolne rejony rankingu wyglądają mniej więcej w ten sposób:

I choć statystyki nie są jednoznaczne, to jednak ostatnie wyniki pokazują tylko, że bliżej nam do Mołdawii i Łotwy, aniżeli Czarnogóry. Gdy spojrzymy jeszcze na drużyny, które zakwalifikowały się na mundial w Brazylii, tam również brak prawie 40 milionowego narodu jest wprost zatrważający. Bośnia i Hercegowina - 4 miliony obywateli, Honduras - 7, Szwajcaria - 8, Belgia - 8.

W czym więc tkwi problem? Ostatnio głośno było o wypowiedzi Daniela Łukasika. Zawodnik Legii wprost stwierdził, iż zawodnikom nie chce się zostawać po treningu, by ćwiczyć. Mowa była o stałych fragmentach, które zarówno w zespole mistrza Polski, jak i reprezentacji narodowej, nie są silnym punktem. Być może młodzi zawodnicy są zasypywani gigantycznymi (jak na polskie, a nawet środkowo-europejskie warunki) pieniędzmi i gdzieś tracą ambicje. Noszą łatkę utalentowanego piłkarza, a ochoty do szlifowania swoich umiejętności brakuje.

Doskonale wiadomo, że najlepsi piłkarze tego świata niemal po każdym treningu szkolą istotne aspekty gry w piłkę. Ronaldo, Pirlo, niegdyś Beckham, czy Roberto Carlos. Oni byli w swoim fachu doskonali. Tytani pracy. Na boisku było widać efekty. W naszej reprezentacji natomiast nie ma ani zaangażowania, ani wysokich umiejętności.

Jaką obrać drogę? Skoro nie ma w Polsce zawodników godnych orła na piersi, to może powinniśmy iść śladem Niemiec? Tam roi się od naturalizowanych piłkarzy. Ci ponadto, są wspomagani rdzennymi graczami. W polskich warunkach, ta metoda dotychczas się nie sprawdziła. Przykład Obraniaka, czy choćby Perquisa jest dobitny.

Powodów do zadowolenia dostarczają nam za to gracze młodzieżowej kadry. Wojciech Kowalczyk zaproponował na Twitterze, by seniorów, zastąpić zawodnikami U-21. Milik za Lewandowskiego, Wszołek, Zieliński i Pawłowski za nim. Kto wie, może w tym szaleństwa jest metoda.