Nowa definicja doskonałości, czyli recenzja książki "Nawałka. Droga do perfekcji"

Książka Łukasza Olkowicza o Adamie Nawałce opowiada właśnie o perfekcji i o dążeniu do niej, a także tłumaczy, jak wiele rzeczy składa się na tę perfekcję. Dowiemy się z niej także, jak wiele przeszkód można pokonać dzięki postępowaniu według zasad takiego perfekcjonizmu. A można pokonać wszystko. Stare, dobre i powszechnie znane reguły psychologii, jasno mówią, że droga do sukcesu zaczyna się na obraniu celu i regularnym dążeniu do jego osiągnięcia. Według innej starej prawdy, po osiągnięciu celu trzeba obierać nowy, żeby nie spoczywać na laurach. Sukces gwarantuje nieustanny rozwój, szukanie nowych narzędzi do samodoskonalenia oraz ciągłe rzucanie sobie nowych wyzwań. Jak to się ma do Adama Nawałki? Łukasz Olkowicz opisuje to następująco:

− Nawałka idzie z duchem czasu, rozwija się, współpracuje z trenerem mentalnym. Wie, że dziś szkoleniowiec to typ nowoczesnego menedżera zarządzającego zespołem. Inspirował się stylem zachodnich trenerów, ale przełożył to na mentalność polskich piłkarzy. Stał się strategiem, szachistą, który usiadł do partii i wie, po co wykonuje kolejny ruch oraz potrafi przewidzieć jego konsekwencje. I gra nieustannie, kreśli taki swój wizerunek, jaki jest mu potrzebny. Jest perfekcjonistą, owszem, ale perfekcjonistą rozwijającym się, który nie robi tego samego od 20 lat.

Żeby nie ograniczać książki do pozycji o samodoskonaleniu, trzeba napisać, że jest w niej też dużo smaczków z życia piłkarzy. Kapitalna jest szczególnie anegdota o makaronie opowiedziana przez Adama Musiała, ale jest też kilka innych historyjek, o których długo nie zapomnicie. Na przykład opowieść o tym, jak Wojciech Rudy próbował upić Andrzeja Iwana przez ligowym meczem Zagłębia Sosnowiec z Wisłą Kraków, albo o tym, jak Adam Nawałka nieopatrznie podniósł celowo upuszczone przez kogoś mydło. Dla przykładu przytoczymy tę ostatnią opowieść:

− Michał Listkiewicz w kwietniu 1977 roku pracował jako tłumacz w Budapeszcie, kiery reprezentacja Polski przyjechała na mecz z Węgrami. Zorganizował wyjście kadrowiczów na kąpielisko pod Górą Gellerta i zarazem ostrzegł, że jest to też miejsce spotkań miejscowych gejów. Mieli nie reagować na zaczepki i nie podnosić upuszczonego mydła, które tamci celowo zostawiali pod prysznicem, żeby wybadać zainteresowanie. − Adam z uprzejmości nieopatrznie wziął to mydło, co dla gejów stało się jasnym sygnałem. Z odsieczą pośpieszył Jan Tomaszewski i z ręcznikiem związany w supeł pogonił natrętów − opowiada były prezes PZPN.

O piłce nożnej celowo piszemy dopiero na koniec recenzji. Owszem, jest ona najważniejsza w tej książce, ale tego wszyscy się spodziewają. Naturalną rzeczą jest, że autor opowiedział szczegółowo historię Adama Nawałki piłkarza (od samego początku, czyli od przygody ze szkolną drużyną futbolową), oraz Adama Nawałki trenera (od prowadzenia tej samej szkolnej drużyny futbolowej). Warto dodać, że w książce nie brakuje też historii Adama Nawałki jako pracownika fizycznego w Stanach Zjednoczonych. W sumie te wszystkie tematy, czyli samodoskonalenie, piłka nożna oraz sprawy okołofutbolowe przez całą książkę się ze sobą przenikają, co daje efekt w postaci jednej ciekawej historii. Pozostaje tylko życzyć nie tylko głównemu bohaterowi, ale także sobie i wszystkim czytelnikom, że będzie ona miała ciąg dalszy. Pierwszy rozdział może zostać napisany już w czerwcu. Czy Adam Nawałka już to sobie zaplanował? To pytanie z kategorii czy niebo jest niebieskie, a trawa zielona.

Kto to powiedział? 10 cytatów, które powinien znać każdy fan futbolu [QUIZ]