Rafał Musioł: Piłkarz może wyjechać z Ekstraklasy, ale Ekstraklasa z piłkarza już nie...

Możliwości drużyny wykorzystaliśmy maksymalnie. To zdanie Adama Nawałki wstrząsnęło mną do głębi. Maksymalnie! Czyli nic więcej z tymi piłkarzami nie dało się zrobić. Przecież to najbardziej porażająca diagnoza stanu polskiej piłki, jaka została sformułowana w ostatnich latach przez ludzi z futbolowego mainstreamu.

Zastanówmy się, co deklaracja selekcjonera oznacza w praktyce. Ano ni mniej, ni więcej to, że totalny blamaż nie był wynikiem złych przygotowań, niewłaściwego doboru zawodników, przestrzelenia z taktyką, pomyłki przy wyborze mundia-lowej bazy, zwykłego pecha czy też nadmiernego zaangażowania w eventy pozasportowe, tudzież latania śmigłowcami na zgrupowanie. Nie, prawda jest znacznie prostsza i znacznie boleśniejsza. W opinii Nawałki, nie ma w Polsce lub z polskimi paszportami zawodników, którzy na mistrzostwach świata nie przynieśliby nam wstydu.

Czy taki stan rzeczy naprawdę powinien nas jednak dziwić? W końcu – jak sama nazwa wskazuje – to reprezentacja Polski, czyli zawodnicy, którzy co prawda w większości jedzą teraz (bezglutenowy) chleb z lepszych pieców, ale sięgają korzeniami do rodzimej Ekstraklasy. Tej samej, której przedstawiciele w europejskich pucharach rzadko wychodzą poza przedpokój i w której euforię komentatorów wywołuje każde podanie, jakie dociera do adresata.

W masie krytycznej żalu, frustracji, złości i poczucia wstydu za naszych, zmieszanego z zazdrością wobec innych, trudno znaleźć światełko nadziei. Ale ono jednak zawsze gdzieś się tli. I tym razem też tak jest. Użyłem wcześniej sformułowania „najważniejszy turniej życia”. Tymczasem Robert Lewandowski publicznie stanowczo zaprotestował, jakoby rosyjski turniej miał być dla niego właśnie takim wydarzeniem. A to oznacza, że turniej życia dopiero go czeka. Co prawda metryka kapitana reprezentacji próbuje ten optymizm kontrować, ale nie pozostaje nam nic innego, jak wierzyć, że kapitan kadry wie, co mówi. Być może po prostu cierpliwie czeka, aż w narodowym zespole znajdzie się grupa zdolna spełniać jego oczekiwania. Bo co sądzi o obecnych reprezentantach, powiedział dość wyraźnie, zastrzegając jednak sprytnie, że media i tak każde słowa interpretują po swojemu, a on niekoniecznie taką właśnie interpretację ma na myśli.

Tym bardziej szkoda, że ani Nawałka, ani Lewandowski, nie odważyli się powiedzieć niczego wprost. A tego, który tak zrobił, czyli Macieja Rybusa, mówiącego o tym, że kadra nie wiedziała, co ma grać, uznali za paranoika. Być może zresztą problemem tej grupy ludzi jest właśnie brak umiejętności jasnej komunikacji? Bo jeśli selekcjoner w szatni używa podobnego języka jak w kontaktach z mediami (słynne „zabrakło pozytywnego transferu”, zamiast „nie potrafiliśmy podać piłki do przodu”), zapewne nie tylko Maciej Rybus miewa kłopoty ze zrozumieniem tego, o co właściwie chodzi i jaki jest faktyczny plan na meczową batalię…

W kontekście oczywistego skupienia na wyczynach piłkarzy łatwo można było przeoczyć, że mundial 2018 przegraliśmy jednak nie tyle piłkarsko, co kompleksowo, na wszystkich odcinkach.

Poważną wtopę zaliczył przecież także sędzia Szymon Marciniak. Błąd z meczu Niemców ze Szwedami, wynikający z wiary we własną nieomylność i „uśmiechniętą charyzmę”, w gruncie rzeczy był więcej niż symboliczny. Przecież to właśnie my mieliśmy uczyć świat używania VAR-u, a tymczasem polegliśmy na jego nieużyciu. Być może arbiter z Płocka zdążył się już znudzić zaglądaniem w ekranik podczas meczów ligowych i dlatego unika go w Rosji jak ognia? W każdym razie wyszło słabo, a Szwedzi najchętniej zafundowaliby nam drugi potop.

I tu możemy przejść do kolejnego elementu – jedynymi adwokatami Marciniaka byli komentatorzy i eksperci TVP, czyli trzecie słabe ogniwo w mundialu po polsku. Poziom większości z nich (to określenie z gatunku alibi a la Lewandowski, pozwalające zrzucić wszystkie skojarzenia na karb interpretacji Czytelnika) był i jest adekwatny do poziomu gry Biało-Czerwonych. Zagłuszający, zanudzający, zastatystykujący – sam wymyśliłem to słowo na potrzeby seryjnego odczytywania tysiąca danych, z których nic nie wynika – albo po prostu niemiłosiernie mylący fakty, nazwiska i wydarzenia komentatorzy odbierają widzom dużą część przyjemności z obcowania z największym sportowym wydarzeniem świata.

Oni jednak, w przeciwieństwie do piłkarzy (a może i Marciniaka, który w chwili pisania tego tekstu oczekiwał na decyzję FIFA), wciąż mają szansę na poprawę. Tyle tylko, że przyzwyczajenie jest drugą naturą, o czym wie już całe pokolenie kibiców, wychowane na systemie mecz otwarcia – mecz o wszystko – mecz o honor.
A propos kibiców. Ich właściwie można by uznać za jedynych polskich wygranych mundialu, bo generalnie wstydu nam nie przynieśli. Ale i tu pozostaje w pamięci obrazek sprzątających po sobie fanów Senegalu. Czyli zawsze można lepiej. A już na pewno wtedy, gdy gorzej po prostu się nie da.