Euro 2012 pół żartem, pół serio

EURO-HITY

3. Niezapomniana atmosfera

Jeśli chodzi o stworzenie klimatu, byliśmy pod tym względem niesamowici. Zarówno piłkarze, jak i kibice wszystkich reprezentacji czuli się w Polsce znakomicie, co podkreślano na każdym kroku. Kolejne grupy fanów niechętnie opuszczały nasz kraj. W dowód niekłamanej sympatii na ulicach polskich miast i miasteczek ciągle słyszeliśmy okrzyki "Polska!Biało-czerwoni!" z ust obcokrajowców. Irlandzkich kibiców zapamięta też dobrze pewna polska policjantka, której grupka "zielonych" odśpiewała spontaniczne "We love you" w centrum miasta.

2. Mario Balotelli Superstar

Dzisiaj trudno wyobrazić sobie ciekawe widowisko sportowe bez postaci wyrazistych, barwnych, często kontrowersyjnych. Mario Balotellego można kochać, można nienawidzić, ale jednego mu nie można odmówić: że jest z nim nudno. Super Mario nie zagrał genialnego turnieju, ba!, zdołał zagrać raptem dwa dobre mecze. Jednak bez niego EURO znacznie by straciło, przynajmniej w wymiarze medialnym. Bo kogo interesowałoby dzieciństwo Mario Gomeza, albo życie prywatne Mesuta Ozila? Historie o puszczaniu fajerwerków w łazience, staranowaniu samochodem żeńskiego zakładu karnego czy rozpalaniu grilla na środku pokoju są o wiele, WIELE ciekawsze.

1. Tiki-taka ciągle w cenie

Hiszpańskim mistrzom przez cały turniej dostawało się za styl, w jakim grali. Atrakcyjna wydawałoby się techniczna piłka, oparta na dużej ilości podań na małej przestrzeni, irytowała głównie kibiców drużyn przeciwnych. A że w świecie sportu panuje maksyma "bij lepszego", którą można również sparafrazować na "z lepszymi się nie sympatyzuje", to Czerwona Furia nie miała łatwo. Krytykanci, malkontenci i złośliwcy dostali jednak niezłego kopa, gdy tiki-taka koniec końców triumfowała, a w finale fantastycznie, a przede wszystkim skutecznie, grającym Hiszpanom można było tylko bić brawa.

EURO-KITY

3. Franciszek "Gramy na remis" Smuda

Były już selekcjoner zyskał dzięki EURO kilka przydomków, jednak ten najlepiej odnosi się do gry, którą pokazali Polacy. Smuda dopuścił się rzeczy karygodnej, wpajając swoim piłkarzom, że remis nie jest zły, że o zwycięstwo bić się nie trzeba i że ryzykować nie warto. Efekty były, jak pamiętamy, niestety, wciąż bardzo dobrze, opłakane. Smuda z każdym meczem coraz bardziej popadał w śmieszność. I na koniec jeszcze to "Gdybym cofnął czas, nic bym nie zmienił".

2. Hiszpańskie miasta wojewódzkie, czyli poziom komentarzy

Potrafimy wybaczyć wiele pomyłek komentatorskich. W końcu dziennikarz też człowiek, a wiemy, że nadawanie na żywo, w chwilach wielkich emocjonalnych uniesień, nie jest łatwe. Jedno to jednak emocje, a drugie poziom merytoryczny. Zabrakło by nam miejsca, aby wyliczyć nazwiska przekręcane przez Dariusza Szpakowskiego, nie chce nam się też komentować powtarzanego przez niego przez cały finał w różnych konfiguracjach językowych "La Furia Roja!". Poziom komentarza niech podsumuje złota myśl Mirosława Trzeciaka, który oceniając przyczyny hiszpańskiej dominacji stwierdził, że "w każdym hiszpańskim mieście WOJEWÓDZKIM jest szkółka piłkarska (Hiszpania to jednak nie Polska. Podzielona jest na wspólnoty autonomiczne - red.).

1. Twarde głowy w UEFA

Ktoś pamięta mistrzostwa, w których jakaś pomyłka sędziowska nie wpłynęła na wynik kluczowego starcia? Nasz mecz z Austrią na poprzednim EURO, Anglia z Niemcami na MŚ w RPA, teraz pokrzywdzeni Ukraińcy w starciu z Synami Albionu. Mimo możliwości wprowadzenia powtórek wideo, UEFA z sobie znanych przyczyn pozostaje nieugięta w tym względzie, a zespoły cierpią.

Zobacz także:"What a shock!" - polskie Euro w kadrze zagranicznych mediów