To jest Polska, a nie elegancja Francja [KOMENTARZ]

Kibice podzieleni na temat rezygnacji Obraniaka z gry w kadrze

Obraniak, jednak niespodziewanie, przesłał krótką wiadomością tekstową do dyrektora kadry, w której wyjaśnił, że w reprezentacji Polski u Waldemara Fornalika grać nie chce.

Sam zdjął rękawice i praktycznie zamknął sobie furtkę do polskiej kadry. Wątpię, by PZPN nagle wyciągnął do zawodnika rękę, zaprosił go na rozmowę (dobrze by było, gdyby pojawili się na niej także inni reprezentanci) i wyjaśnił wszystkie niesnaski, wypracował z nim wspólne stanowisko. Właśnie ten brak zrozumienia, okazał się dla Obraniaka decydujący. Oczywiście "Ludo" nie jest bez winy. Co to, to nie.

Każdy kibic zauważył, że Obraniakowi z orłem na piersi jakoś nie do końca było po drodze. Nie potrafił dogadać się partnerami, zarówno na boisku, jak i poza nim. No może z wyjątkiem Damiena Perquisa. Nigdy nie zaczął uczyć się polskiego, a pamiętna konferencja, gdy przemówił w języku dziadka, okazała się niewypałem.

"Ludo" nie okazał się zbawicielem. Po fantastycznym debiucie, szybko okazało się, że sam nie pociągnie gry biało-czerwonych. Fani byli zawiedzeni, a finały Euro 2012 tylko potwierdziły wcześniejsze obserwacje. Czara goryczy przelała się pod koniec ubiegłego roku.

Fornalik nie był i nie jest wielkim pasjonatem talentu Obraniaka. Oliwy do ognia dolewali (niepotrzebnie?) również Jakub Błaszczykowski, Zbigniew Boniek i Roman Kosecki. Wszyscy od biednego piłkarza czegoś chcieli, ale nie do końca wiedzieli czego.

Francuz z polskim paszportem został symbolem epoki Franciszka Smudy, rządów Grzegorza Laty i spolszczania na potęgę piłkarzy z korzeniami. Kwestia słuszności "farbowania lisów" do kadry sama się wyjaśniła. Teraz czekamy jeszcze na oświadczenie Perquisa.

Czytaj piłkarskie newsy w każdej chwili w aplikacji Ekstraklasa.net na iPhone'a lub Androida.