Żywot człowieka spełnionego - recenzja autobiografii Luki Modricia

W 2018 r. klubowa jedenastka Chorwata, Real Madryt, trzeci raz z rzędu wygrała Ligę Mistrzów, czego żaden klub wcześniej nie dokonał i pewnie szybko nie dokona. Potem odbyły się mistrzostwa świata w Rosji. Do tamtej pory największym sukcesem kraju na Bałkanach był brązowy medal mistrzostw w 1998 r. - osiągnięcie i tak spore, biorąc pod uwagę, że Chorwacja liczy tylko 4 miliony obywateli. Asem tamtej drużyny i wzorem dla nastoletniego Modricia był Zvonimir Boban. Los sprawił, że wychowankowi NK Zadar - w rodzinnym mieście Modricia - dane było osiągnąć jeszcze więcej niż Bobanowi. Po ciężkim turnieju, w którym drużyna z Bałkanów często wygrywała dopiero po dogrywkach, Chorwaci zawędrowali aż do wielkiego finału i tam dopiero doznali pierwszej porażki 2:4 z Francuzami.

Mimo przegranej, chorwaccy reprezentanci zostali powitani w swej ojczyźnie jak bohaterowie. W tym samym roku w ręce Modricia wpadła jeszcze jedna zaszczytna nagroda. Czasopismo „France Football” przyznało mu Złotą Piłkę dla najlepszego piłkarza 2018 r. na świecie. Choć to Francuzi wygrali mundial, nagroda trafiła do Chorwata. Czego chcieć więcej?

Tym „więcej” jest „Moja gra” - książka autobiograficzna, napisana przez Modricia przy pomocy znanego chorwackiego dziennikarza sportowego - Roberta Matteoniego. I jak gra Modricia w Realu czy w reprezentacji Chorwacji mogła zachwycić, tak książka… rozczarowuje.

Widać, że pisał ją piłkarz, który w swej profesji nie powiedział jeszcze ostatniego słowa. Po sukcesie w Rosji wielu starszych zawodników z Chorwacji zapowiedziało rozbrat z reprezentacją. Luka Modrić do nich nie należał. Wyobrażał sobie, że reprezentacyjną karierę zakończy na tegorocznych mistrzostwach Europy. Koronawirus pokrzyżował te plany. Po mundialu w Rosji Modrić pozostał też graczem Realu. A będąc ciągle w grze, musi uważać na to, co mówi i pisze. Zapewne dlatego jego autobiografia jest wyraźnie przesłodzona. Modrić pisze o otaczających go ludziach albo dobrze, albo wcale. Z niewielkimi wyjątkami. Koledzy z drużyny, trenerzy i selekcjonerzy, klubowi i reprezentacyjni działacze to w opinii Modricia utalentowani ludzie, z którymi współpraca to zaszczyt i przyjemność. A jeśli zdarzy się mimo to jakaś wpadka, to Modrić z reguły znajduje usprawiedliwienie. Fantastyczni są też chorwaccy kibice i oczywiście rodzina Luki. Tak naprawdę o podskórnym życiu Realu czy reprezentacji Chorwacji niewiele się z „Mojej gry” dowiemy.

Luka Modrić, Robert Matteoni, Moja gra, Wyd. Znak Horyzont, Kraków 2020.