Musioł o zwolnieniu Brzęczka: Bardzo dobra decyzja w bardzo złym stylu

Zacznijmy od kwestii fundamentalnej: Jerzy Brzęczek nigdy nie powinien zostać selekcjonerem reprezentacji Polski. Trener, który - jak rekomendował go Zbigniew Boniek - miał ogień w oczach, nie miał na koncie - jak ku przestrodze pisaliśmy w „DZ” - żadnych sukcesów. Co więcej, kibice nie tylko na Śląsku kojarzyli go głównie z haniebną rejteradą z GKS-u Katowice, pozostawiającą absolutnie niezmywalną plamę na kartach biografii rzeczywistej, a nie tej która ukazała się drukiem zanim w ogóle powinna powstać.

Kiepską opinię Brzęczek pogłębiał od początku selekcjonerskiej pracy, gdy doprowadził do serii niefortunnych zdarzeń. Neurotyczny szkoleniowiec, szukający wszędzie podstępnych wrogów, zaczął kruszyć kopie o rzeczy tego niewarte. Jak wtedy, gdy na trenera bramkarzy z dziesiątek kandydatów wybrał akurat tego umoczonego po uszy w proceder korupcyjny. Albo gdy jak dziecko dał się też wciągnąć na Stadionie Śląskim w gierkę słowną z Robertem Lewandowskim lub gdy strzelał „focha” przed kamerami telewizyjnymi do dziennikarza, który zażartował na twitterze. No i wreszcie wbił sobie gwóźdź w kolano godząc się na publikację sławetnej książki Małgorzaty Domagalik z jeszcze słynniejszą zapowiedzią o Kazimierzu Górskim nowych czasów. Odczuwalny w książce syndrom oblężonej twierdzy nie zaskakiwał, był już przecież widoczny w pełnej krasie w filmie pokazującym kulisy kadry...

Przeczytajcie tekst, którym witaliśmy selekcjonera Jerzego Brzęczka. I niestety mieliśmy rację...

No i co najważniejsze - prowadzony przez niego zespół zbierał lanie od wszystkich mocniejszych rywali, co szkoleniowiec kwitował wypowiedziami sprawiającymi wrażenie, że całkowicie satysfakcjonuje go minimalizm. Jego słowa o zadowoleniu znalazły się chyba we wszystkich wyborach cytatów roku 2020. Tymczasem o tym, że to milczenie jest złotem, przypomniał mu wspomniany Lewandowski, który właśnie ciszą kompletnie sponiewierał Brzęczka w oczach opinii publicznej, dając zielone światło do tego, co właśnie nastąpiło.

Krótko mówiąc: Zbigniew Boniek podjął najlepszą z możliwych decyzji. Tyle, że zrobił to w najgorszym możliwym stylu i najgorszym możliwym momencie. W dodatku można było tej konfiguracji uniknąć, bo pod koniec minionego roku prezes Polskiego Związku Piłki Nożnej dostał od kadrowiczów wystawioną na tacy piłkę meczową. Ba, jej wykorzystanie wzbudziłoby aplauz na społecznościowych trybunach zajmowanych przez kibiców, dziennikarzy i ekspertów. Wtedy szef narodowego futbolu z okazji nie skorzystał, a nawet wręcz przeciwnie. I nagle kilka tygodni później potraktował selekcjonera jak smarkacza, w sposób całkowicie autorytarny. A przecież mógł chociaż poudawać. Ogłosić dymisję w czwartek, w obecności pogodzonego z losem Brzęczka, po zebraniu zarządu PZPN, na którym decyzja zostałaby formalnie podjęta. Też zaskakująco, ale elegancko, bez wrażenia dosłownego wykopywania delikwenta za próg.

No i ten moment... Już po losowaniu grup eliminacyjnych mundialu, tuż przed rozpoczęciem finiszu przygotowań do Euro, z wrażeniem, że wszystkie niezliczone złe momenty Brzęczka, za które powinien ponieść konsekwencje, zapadały wcześniej, a nie teraz, 18 stycznia. Nic dziwnego, że sensacyjne oświadczenie Zbigniewa Bońka oprócz medialnego hałasu wzbudziło też wiele spiskowych spekulacji i sprawiło, że sympatia dla tak potraktowanego trenera osiągnęła pułap, jakiego nie zaznał od dwóch lat.